En Güzel Günüm
Güneş tüm gücü ile sanki beni uyandırmak istercesine odamın her köşesini doldurmuştu.Tüm parlaklığı ile yüzüme vuruyordu sıcaklığı.Dışarıda bayram havasını andıran bir hava vardı.Kuşlar sanki bu günün özel bir gün olduğunu anlamış gibi var gücüyle şarkı söylüyorlardı.Birden gözlerimi açtım.Burnuma mis ekmek kokuları geliyordu.Birkaç dakika kendime gelmek için tavanı izledim.İşte aylarca hatta yıllarca beklediğim o büyük gün gelmişti.Birden avazım çıktığı kadar bağırmaya başladım.
-Anneeee anneeee
-Babaaa babaaa
-Uyanın bugün büyük gün
-Uyanın
Diye bağırmaya devam ettim.Sonra annemi salonun tam ortasında beni beklerken buldum.Hemen koşarak ona sarıldım.Sonunda hayallerimize kavuşuyoruz dedim.Annem bana gururlu bir bakış atarak ağlamaya başladı.Ağlamasının sebebi ise beni çok zor şartlarda okutmaya çalışmasıydı.Her zaman öğretmen olmamı isteyen annemde hayallerine kavuşmuştu aslında.Annem ağlayarak başımı okşadı ve:
-Aferin sana benim güzel evladım.Senin her zaman yanında olacağım,en büyük destekçin ben olacağım.
Dedi.Bu duygu seli içerisinde kendimi tutamadım ve bir iki damla yaş süzüldü gözlerimden.Sonra birden bu günü ne kadar çok beklediğim geldi aklıma ve artık uzunca güzel bir yol beni bekliyordu.Ailecek güzel bir kahvaltı yaptıktan sonra okuluma öğrencilerime kavuşmak için hazırlandım.En güzel kıyafetlerimi özenle giyinmiştim.Öğrencilerime kavuşmaya hazırdım artık.Kapıdan çıkarken annem beni dualarla yolladı.
-Yolun açık olsun,öğrencilerine çok selam söyle olur mu yavrucuğum.
Dedi annem.Gülümseyerek:
-Söylerim anneciğim.
Diyerek okulun yolunu tutmuştum.Çok heyecanlıydım.Okula yaklaştıkça kalp atışlarım hızlanmaya,soğuk soğuk terlemeye başladım.Sonunda gelmiştim güzel okuluma.Kalbim daha da hızlı atmaya başlamıştı.Kendimi sakinleştirmek için durup etrafı izlemeye başladım.En az benim kadar çocukların heyecanı da yüzlerinden okunuyordu.Birbirlerine sarılıyorlar,şakalaşıyorlar,koşuşturup top oynuyorlar kısacası hasret gideriyorlardı.Uzun aradan sonra yuvalarını özlemişlerdi.Heyecanımı bastırdıktan sonra okulun kapısından içeri adımımı attım ve ilerlemeye başladım.Bir zamanlar öğrenci olarak geldiğim okuluma şimdi öğretmen olarak geliyordum.Birden bir sesle irkildim.
-Kemal Hocam
-Kemal Hocam
Sesin geldiği yöne doğru çevirdim kafamı seslenen Müdür Bey’miş.
-Günaydın Kemal Hocam nasılsınız?
-Teşekkür ederim Müdür Bey sizler nasılsınız ?
Diyerek ayak üstü sohbet ettik.Müdür Bey heyecanımı anlamış olmalı ki beni rahatlatmaya çalışıyordu.Gülümseyerek;
-Sizi görünce Kemal Hocam meslek hayatımın ilk yılları geliyor heyecanlı ve istekli…
Müdür Beyle konuşmak beni rahatlatmıştı.Öğretmenler odasına geçmiştik.Diğer meslektaşlarımla kaynaştık ,muhabbet ettik.Biz sohbete dalmışken zamanın nasıl geçtiğini anlamadan ders zili çalmıştı .İşte o müthiş heyecanla beklediğim zaman gelmişti.Toparlandım ve sınıfıma doğru yürümeye başladım.Sınıfın kapısına geldim,derin bir nefes aldım ve içeri girdim. Birden bir sessizlik oldu ve herkes yerine oturdu .Masaya doğru ilerledim,sandalyemi çektim ve oturdum.
-Haydi Kemal sıra sende “ diyerek konuşmaya başladım.Derin bir sessizlik içerisinde meraklı gözler beni süzüyordu.
-Merhaba benim adım Kemal.Yeni sınıf öğretmeninizim bir süre birlikte olacağız”diyerek kısa bir konuşma yaptım.Sonra çocuklardan kendilerini tanıtmalarını istemiştim.Hayallerini,büyüyünce ne olmak istediklerini kısacası her şey konuşmuştuk.Her şeyden önemlisi buydu tanımak ,kaynaşmak ve en güzel iletişimi sağlayabilmektir.Konuşma günü ilan etmiştik bu günü .Zamanın nasıl geçtiğini anlayamadım çıkış saatimiz gelmişti artık.Çok sevmiştik birbirimizi,içimde göğüs kafesime sığmayan tarifsiz bir mutluluk vardı.Tarif edilmeyecek kadar güzel ve büyük…Okul çıkışında bir öğrenci olarak değil öğretmen olarak dönüyordum eve.Hızlı adımlarla evin yolunu tuttum,günümü anlatmak için sabırsızlanıyordum.İçim içime sığmıyordu sanki.Eve vardığımda annem kapıda bekliyordu beni.En az benim kadar heyecanlıydı.Sarıldıktan sonra;
-Nasıl geçti günün haydi anlat,meraktan öleceğim.
Dedi.Bütün günümü en ince ayrıntılarıyla anlattım.2 çift göz sabırsızlıkla beni dinliyordu.Annem ve ben en sonunda hayallerimize kavuşmuştuk…
Hayal kurmak cesaret ister,hayalleri gerçekleştirmek ise emek ister.Hayal kurmaktan ve gerçekleştirmekten hiçbir zaman korkmamalı insan daima ilerlemeli…
ŞÜKRÜ SEMİH ŞAHİN