ᴋᴀ̂ʙᴜs sᴏɴʀᴀsɪ ᴘɪ̇şᴍᴀᴍɴʟɪᴋ
Bugün çok mutluydum çünkü bugün doğum günümdü. Dora yani ben artık 18 yaşımdaydım. Bugünr çok mutlu başlamadım. Çünkü yataktan kalkıp aileme seslendiğimde bana cevap vermediler, endişelenmiştim. Odamdan çıkıp aşağı kata indim, evde büyük bir sessizlik hakimdi ve bu sessizlik beni birazda olsa ürpertmişti. Aileme tekrardan seslendim, cevap gelmedi.Telefon ile ailemi aradım fakat telefonlarını evde bırakmışlardı. Ne yapacağımı düşünmek için koltuğa oturduğum sırada telefonum çaldı, heyecanla kim olduğuna baktım. Arayan bir numaraydı . Merakla telefonumu açtım . Beni hastaneden arıyorlardı, ailem yani anne ve babam trafik kazası geçirmişti .İçimden “Allah`ım lütfen aileme hiçbirşey olmasın’ diye dua ediyordum. Durumları ağırmış. Hemen montumu giydim ve dışarı çıktım. Hızla taksi aramaya başladım ama bulamadım. Gerçekten bitik bir haldeydim.Kendimi güçlü tutmam gerekiyordu.Durağa gidip otobüs beklemeye başladım. Sonunda bir otobüs geldi , durdu ve ben de bindim. 40 dakikalık bir süre sonrası nihayet hastanenin önündeydim. Koşarak yoğun bakımın olduğu kata çıktım, yoğun bakıma doğru ilerledim, bacaklarımın ve ellerimin titrediğini hissediyordum. Aniden yoğun bakımdan bir hemşire çıktı ve ben de bunu fırsat bilip ailemin durumunu sordum. Hemşire ölüm tehlikelerinin çok yüksek olduğunu ve kana ihtiyaçkarı olduğunu söyledi. Kan grubum aikemin kan grubuyla uyuşmuyordu, nereden kan bulabilirdim ? Düşünmeme rağmen aklıma hiçbir şey gelmiyordu.Hiçbirşey ailem olmadıkça sevindiremezdi beni. Biliyor musunuz? Ben ailemle bugüne kadar hiç anlaşamadım. Sürekli kavga ediyordum ve onları çok üzüyordum. Onları özlemeye başladım artık uyanmalarını istiyorum,onlara sarılıp onları öpmek istiyorum.Aradan iki saat geçti ve hemşireler, doktorlar odadan çıktı. Doktor bana doğru yaklaştı ve aikemin hayatını kaybettiğini söyledi, ben ise buna inanmadım dah doğrusu inanmak istemedim. Doktor beni ikne etmeye çalışıyordu ve ben de artık ailemin ölümünü kabullenmiştim. Artık anne ve babam yoktu. Bundan sonra yalnız yaşayacaktım. “Benim bir anne ve babam yoktu.”
Söylediğim bu cümle beynimin içinde yankılanıyordu. Birden bire başım dönmeye başladı ve gözlerim karardı. Gözlerimi açtığımda hastabedeydim, koluma serum takmışlardı. Aradan 5 saat geçmişti, cenaze işlemlerine başlandı. Ailemin cenazesinden sonra eve gittim. Kapıyı açtığımda içimde bir sızlama oldu, kalbim acıdı. Ben ailem olmadan nasıl yaşayacaktım? Artık “seni okula ben bırakayım,”diyecek bir babam da yoktu .Ailemin kuymetini onlar yokken anladım ve şuan bunun pişmanlığını yaşıyorum. Keşke ailemle kavga etmeseydim ve keşke bunlar yaşanmamış olsaydı. Ailem yaşasaydı artık onların sözünü dinleyecek ve onları asla üzmeyecektim. İnsan sevdikleirnin kıymetini o sevdiği kişi yokken anlıyormuş. Annemin sesiyle yataktan sıçradım. Uyandığımda kan ter içinde kalmıştım.Annrme sarıldım sıkıca, öptüm. Anne ve babamın ölümü meğerki sadece bir kabusmuş. Bundan sonra ailemin sözleri ne kulak verecek, onları asla üzmeyecektim. Sizde sevdikleirnizin kıymetini onlar hayattayken bilin .
~𝕊𝕆ℕ~