KAR YAĞIYOR

Kar yağıyor şehrimin karanlıklarına,
ince ince süzülerek.
Karanlık derinleşiyor git gide,
kar eriyor üzülerek.
Kimse bilmese de içim üzülüyor.

Kar yağıyor şehrimin karanlıklarına,
ağlayamadıklarıma ağlıyor gibi erirken.
Kurumuş göz pınarlarıma kan birikmiş,
kar, su olup yola yürüyor,
akmasa da içim eriyor.

Kar yağıyor şehrimin karanlıklarına,
söyleyemediklerimi söylüyor gibi düşerken.
Cama değerken ince ince,
ses verirken çisil çisil.
Söylemese de dilim dönüyor.

Kar yağıyor şehrimin karanlıklarına,
kirlenmiş sular donuyor sonra,
gecenin soğuğu sindikçe karanlığa.
Buzlar bıçak gibi keskinleşiyor,
belli etmesem de içim donuyor.

Kar yağıyor şehrimin karanlıklarına,
Kimse bilmese de içim üzülüyor.
Akmasa da içim eriyor.
Söylemese de dilim dönüyor.
Belli etmesem de içim donuyor.
Kar yağıyor şehrimin karanlıklarına...

AHMET YAMAN

35 YAŞ ŞİİRİ
Yaş otuz beş! yolun yarısı eder
Dante gibi ortasındayız ömrün.
Delikanlı çağımızdaki cevher,
Yalvarmak, yakarmak nafile bugün
Gözünün yaşına bakmadan gider.

Şakaklarıma kar mı yağdı ne var?
Benim mi Allahım bu çizgili yüz?
Ya gözler altındaki mor halkalar?
Neden böyle düşman görünürsünüz,
Yıllar yılı dost bildiğim aynalar?

Zamanla nasıl değişiyor insan!
Hangi resmime baksam ben değilim.
Nerde o günler, o şevk, o heyecan?
Bu güler yüzlü adam ben değilim;
Yalandır kaygısız olduğum yalan.

Hayal meyal şeylerden ilk aşkımız;
Hatırası bile yabancı gelir.
Hayata beraber başladığımız,
Dostlarla da yollar ayrıldı bir bir;
Gittikçe artıyor yalnızlığımız.

Gökyüzünün başka rengi de varmış!
Geç farkettim taşın sert olduğunu.
Su insanı boğar, ateş yakarmış!
Her doğan günün bir dert olduğunu,
İnsan bu yaşa gelince anlarmış.

Ayva sarı nar kırmızı sonbahar!
Her yıl biraz daha benimsediğim.
Ne dönüp duruyor havada kuşlar?
Nerden çıktı bu cenaze? ölen kim?
Bu kaçıncı bahçe gördüm tarumar?

Neylersin ölüm herkesin başında.
Uyudun uyanamadın olacak.
Kimbilir nerde, nasıl, kaç yaşında?
Bir namazlık saltanatın olacak,
Taht misali o musalla taşında.
CAHİT SITKI TARANCI